Je bent een asset

Deze tekst vindt haar oorsprong in de kruistocht die Hannelore Bedert voerde tegen een administratie die het haar na het overlijden van haar partner moeilijk maakte¹ https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/02/14/hannelore-bedert/. Ze had het onder meer over financiële problemen van de overblijvende partner omwille van administratieve beperkende maatregelen.

Ja inderdaad, als iemand sterft wordt zijn rekening geblokkeerd totdat van de dienst voor rechtszekerheid een controle uitgevoerd is of dat de overledene geen schulden van publieke aard meer had. Zelfs de verkoop van vastgoed wordt daarvoor tegengehouden. Een en ander is gezien de monumentale traagheid van het administratief apparaat dikwijls wel een horde. En het voelt slecht aan als je van goede wil bent.

Ondertussen moet je wel proberen te overleven met een schijf tot 5000 euro, waar je niet per sé alle courante gezinskosten van kan betalen. Daarom open je eigenlijk best een extra rekening waar je je lopende inkomsten laat op toekomen. Als dat omwille van het overlijden even is stilgevallen (bv. een zelfstandige activiteit die even on hold staat), kun je wel in de problemen geraken. Best is dan meteen na het overlijden genoeg geld op een persoonlijke rekening over te maken. Maar wie denkt daar op dat moment aan? Of is het zelfs illegaal of zijn er gevolgen inzake aanvaarding van de erfenis? Een juridisch vraagstuk.

Maar het is wel opmerkelijk dat de staat (en bij uitbreiding de leden van de financiële sector zoals banken en verzekeringen) maatregelen neemt bij een overlijden, die toch wel een drastische impact hebben op de overlevenden. Ze willen zeker zijn van de laatste cent. De afrekening moet kloppen.

Zo wordt bij een overlijden het teveel aan betaald pensioen meteen terug afgeboekt. Bankrekeningen en vastgoed worden als pandgoederen beschouwd totdat alle schulden aan de staat vereffend zijn. Banken en verzekeringen nemen kennis van het overlijden en schieten in een administratief-juridische kramp, nog meer dan gewoonlijk.

Het gaat zelfs verder, want als er minderjarige erfgenamen zijn, moet omwille van hun bescherming, langs de vrederechter gegaan worden omdat zij moeten gevrijwaard worden van de mogelijkheid dat de langstlevende er met roerende bezittingen vandoor gaat, waarvan zij dus reeds een deel geërfd hebben. Standaardprocedure bij wie zelfstandig is (een pestmaatregel). Denk dan aan dure kunstwerken, staven goud in huis, dozen vol ringen en diamanten van meer dan één karaat. In een doorsnee gezin pure onzin. In realiteit levert een bevel tot volledige boedelbeschrijving slechts lange lijsten op van inboedel die je bij elke jan-met-de-pet vindt: zoveel messen, een stapel besnotterde zakdoeken, sokken met en zonder gaten, twee dons-overtrekken en in het specifieke geval een koppel (prijzige/pluizige) raskatten van middelbare leeftijd. Plus een stevige inbreuk op je privacy: die (gebruikte) spullen van die upperdare party die je vergeten was dat je ze nog had.

En op al dat courant tweedehandsgerief, dat je anders gratis afzet bij de kringloopwinkel, wordt dan een ‘prijs’ op geplakt. In 2021 gebeurt dit.

Een en ander heeft me aan het denken gezet over wat we als mens nu eigenlijk wel waard zijn. En met het woord ‘waard’ in de zin van geld, in de zin van assets. Ik hou het even droog.

We zien het bij uitkeringen en schadevergoedingen na een overlijden. Een deel daarvan is economische derving. Stel nu dat de enige kostwinner van een gezin komt te overlijden door de schuld van een ander (ongeval, moord), dan zal een deel van de schadevergoeding het gederfde inkomen van die persoon zijn. Ja, we drukken mensenlevens uiteindelijk uit in geld. Maar het heeft nog een ander kantje.

Want niet alleen verdienen we zelf geld, we brengen ook geld op. We brengen niet enkel geld op voor onze baas voor wie we werken, we brengen ook geld op voor de staat, onder de vorm van allerhande belastingen op arbeid en consumptie. Ook daarin is elke Belg gelijk voor de schatkist.

Niet dat de staat gederfde belastingen gaat innen, ik wil ze ook niet op ideeën brengen.
Maar tot het laatste uur dat je leeft ben je een belastingplichtige, en er na met terugwerkende kracht.

Dat maakt dat elke levende inwoner van een land door de staat gezien wordt als een opbrengstenpost. Elke meerwaarde moet zoveel mogelijk afgeroomd worden ten voordele van het algemene goed. Als we even doordenken, zijn er ook inwoners die een netto kostenpost zijn, en dat zijn deze die van een uitkering leven, zoals gehandicapten, bejaarden, werkonbekwamen, enz. Vanuit een droog economisch standpunt wegen die mensen op de totale rekening en is het zaak om die aantallen niet te laten ontsporen. Sorry voor de arrogante taal.

Als we naar de geschiedenis kijken, dan zien we het beeld van de slaaf steeds weer opduiken. Alle culturen voor ons, wij die publieke slavernij voor het eerst afzwoeren, teerden op de arbeid van slaven. Geen groot Romeins rijk zonder slaven, geen Middeleeuwse ridders en geen Engelse suprematie over de wereld zonder de contributies in arbeid en zweet van grote aantallen expendable wezens. Sorry, dat waren mensen zoals u en ik, maar toen zag men het wel even anders.

Die slavernij vinden we ook terug in Mesopotamië, waar het naar verluid allemaal begon en op die plaats duiken we natuurlijk in de annalen of de kleitabletten waar kond gedaan zou worden van (buitenaardse?) wezens die hier de mens zou geboetseerd, genetisch gemanipuleerd hebben uit een of ander aanwezig oerwezen om als werkkracht te dienen. Die buitenaardsen waren dan de goden. Goden waarvan de heersers-koningshuizen tot op vandaag de afstammelingen zouden zijn. Onderzoek naar die bloedlijnen heeft wel een en ander van interessant argumentatiematerieel opgeleverd. Voor wie een iets van academische benadering wil, verwijs ik naar de dikke boeken van Michael Cremo² https://www.thriftbooks.com/a/michael-a-cremo/218562/.

Het werk dat toen door de genetisch gemanipuleerde mens werd verricht ging van landbouw tot mijnbouw, dan vooral goud (er zijn oude mijnen gevonden in Afrika). Een en ander is in verband te brengen met onze specifieke neiging goud als heel waardevol te zien en het ook als betaalmiddel te gebruiken.

Soit, hiermee ga ik natuurlijk bij sommige mensen zwaar over de schreef, of beter gezegd over de ‘knowledge filter’ die moet dienen om de academische wereld binnen de cirkel van het officiële verhaal te houden. Ik zeg niet dat ik dat zomaar allemaal geloof, ik neem wel kennis van die specifieke interpretatie van de oude teksten en hou daarmee een open mind aan. Tenslotte was het Orwell die zei: ‘He who controls the past, controls the future’ en Napoleon zei ‘l’Histoire est une suite de mensonges sur lesquels on est d’accord.’

Bijvoorbeeld: het Hebreeuwse woord voor vereren, ‘abad’ betekent ook ‘werken voor’. Het doet me denken aan de vermeende slechte vertaling van de Duitstalige bijbel, waarin ‘Arbeid’ stond voor geestelijk werk, en welk in de Nederlands-protestantse vertaling werd gelezen als ‘werken’ als in ganse dagen wroeten gelijk ne zot. Was het dan wel een slechte vertaling of was het eerder doelbewust?

Feit is dat slavernij een historisch gegeven is, een heel zwaarwichtig gegeven. Zonder grote hordes slaven stonden we als maatschappij nu niet waar we nu staan. Slaven niet enkel in de betekenis van onvrije mensen die voor kost en inwoon moeten werken tot ze er bij neervallen, maar ook slaven in de zin van mensen die werken, denkend dat ze vrij zijn, maar onderwijl zowat de helft van hetgeen ze met hun arbeid voorbrengen, afdragen. Afdragen aan overheid, verzekeringen, banken, en andere parasitaire elementen in onze wereld.

Waarom is het meeste geld rentedragend? Waarom moet het via een lening in de economie gebracht worden? Via de Nationale Bank uitgeleend aan banken die het dan op hun beurt weer verder uitlenen. Bezwaard van intrest. Waarom zou dat zijn, als je geld eigenlijk louter beschouwt als een representatie op papier van de assets in een maatschappij? Wat het in wezen ook maar is. Laat u hieromtrent aub niks wijs maken. Uw bankbiljetten en het saldo op uw bankrekening brengen iets op, maar niet noodzakelijk ten gunste van wie het bezit toehoort.

Geld is van oorsprong eigenlijk niks anders dan een verklaring op papier dat er meerwaarde is. Ik kom uw gras afrijden en jij geeft mij een papier waarop staat dat ik uw gras heb afgereden. Met dat papier kan ik in de supermarkt een karton melk kopen en de supermarkt betaalt er zijn elektriciteitsrekening mee. Het verschil met mijn verhaaltje is dat dat papiertje in het echt een van officiële zijde uitgegeven bankbiljet is. Dat men goud is beginnen gebruiken als waardemiddel heeft een louter geschiedkundige reden, die ik hierboven misschien aanhaal met oorsprong in Afrikaanse slavenmijnen, maar goud als betaalmiddel is niet perfect omdat het niet per sé de meerwaarde in een maatschappij volgt. Interessant daaromtrent is hetgeen gebeurde toen de Spanjaarden nieuw goud meebrachten uit het nieuw ontdekte Zuid-Amerika en dat minder waard was in het betalingsverkeer dan oud goud, een mooie illustratie van de wet van Gresham³ What has the government done to our money, M. Rothbard https://cdn.mises.org/What%20Has%20Government%20Done%20to%20Our%20Money_3.pdf.

Goud als betaalmiddel is dus niks meer dan een overeengekomen systeem. Dat zich dan oorspronkelijk verder gezet heeft in papieren goud-certificaten omdat het verhandelen van goud te lastig was en te veel risico met zich meebracht. Nu zijn we daar heel ver vanaf want uw geld wordt niet meer gewaarborgd met goud. Als het echter gewaarborgd wordt door meerwaarde, is dat ook goed, beter zelfs. Een mens’ bezit kan zich dus optellen als de som van de meerwaarde die hij vertegenwoordigt, zelf vergaard of gekregen. Men houdt vast aan die meerwaarde, omdat men die verdiend heeft. Als men dat nu gaat loskoppelen door mensen zomaar geld te geven, via een universeel basisinkomen, tja dan wordt die waarderingsketen losgemaakt en krijg je perverse effecten waar geld eigenlijk waardeloos wordt. Ook in de appreciatie van diegene die het krijgt. Denk aan die erfgenamen of lottowinnaars die plots grote hoeveelheden geld toegeschoven krijgen en op een paar jaar van spilziekte bankroet zijn.

De staat, en bij uitbreiding de banken, hebben steeds op die meerwaarde hun beslag gelegd. De staat vond dat er belastingen dienen betaald te worden, onder meer in ruil voor bescherming tegen vijanden. De banken vonden dat ze voor hun werk een interest verdienden (wat tijdens de Middeleeuwen verboden was, maar ze vonden daar wel iets op, in de Islam is men daar ook creatief rond) en de verzekeraars romen ook uw meerwaarde af in ruil voor garanties bij onheil. Nu is dat laatste een ingewikkeld kluwen dat voor het grootste deel verantwoordbaar blijft. Toch blijft een en ander soms wel plakken, en dan heb ik het over de commissies die door administratie worden verdiend. Zo verdienen de mutualiteiten ongeveer 5% aan de uitkeringen die ze verzorgen in de ziekteverzekering, de vakbonden 10% in de werkloosheidsverzekering die ze bezweren. Over elke elektronische betaling wordt een fee geheven, er zijn recurrente bankkosten die het andere betalingsverkeer zouden moeten financieren, en dat is allemaal afromen op meerwaarde.

Om het samenvattend te stellen, uw bent een opbrengstenpost, ook als u krijgt, en dat in domeinen waar u het niet verwacht. De financiële wereld is een kluwen van percentenjagers en commissietrekkers, die dikwijls niks anders doen dan leven van andermans meerwaarde en daar ook krampvast in zijn.

Weet bv. dat de Belgische staat 30 van diens inkomsten verspilt. Dat is ruim 17 % van het BBP⁴ Bruto Binnenlands product, al hetgeen de inwoners van een land in een jaar aan goederen en diensten realiseren, uitgedrukt in geld dat verloren gaat.

Tip van mij: probeer zelf uw meerwaarde te verwezenlijken, direct of indirect, en probeer ze niet te veel af te geven. En als u ze afgeeft, verzeker er u van dan dat ze goed besteed wordt.

Want zelfs dan blijft u nog een asset, wiens vervelling steeds weer gepoogd wordt afgeschraapt te worden, totdat de dood ons scheidt, ja.