Ooit, in een soort van ander leven, heb ik een mijmering http://www.webzucht.be/columns/gast4.html geschreven en gepubliceerd op de website van een vriend van mij. Het was februari 2005. Het ging over mijn vraag over hoe de wereld er zou uitzien, eens mijn toen pas geboren zoon Robbe, groot zou zijn.
Nu is Robbe 18 en officieel groot. Hij is aan het zwoegen voor zijn laatste examen dit jaar aan de unief. Het is een hele klus. We proberen hem bij te staan met raad en daad. Maar overdaad schaadt. Tja, cursussen van meerdere honderden bladzijden. Tot zelfs duizend. Duizelingwekkend.
Il faut le faire.
In het artikel uit 2005 had ik het over hypocriete toestanden in onze welvaartsstaat. Op de arbeidsmarkt als oneerlijke concurrentie vanuit lage-loon-landen tegenover onze dure economie. Op de toen al gebreken tonende zorgverlening. Over de klimaatzwendel. Over het misbruik van regelitis om de middenklasse te fnuiken.
Ik had het toen allemaal al gezien, maar nog niet helemaal door.
Want wat hebben we gezien? Onze westerse productie is te duur. En de goedkope import is door de politiek misbruikt om de Westerse inflatie voor het publiek verborgen te houden. Daarbij zat geen enkel van die politiekers, buiten een paar hypolicriete groene, in met de lamentabele arbeidsomstandigheden van werkers en kinderen in lage-loon-landen. Het was in tegendeel enorm handig om te blijven geld uitdelen.
Het klimaat, daarover heeft men alleen nog meer staan liegen en bedriegen. De laatste mop was het oppompen van grondwater en de helling van de aarde. 80 cm op een bol van ongeveer 12.700 kilometer diameter. En je ruikt zo dat het een propagandistische leugen is. Voor meer info over het hoe en wat van de klimaatleugen kunt u mijn uitgebreide bijdrage hierover lezen.
De zorgverlening, ja dat is een persoonlijke zaak geworden. Want de vrouw die in dat eerste verhaal van 2005 nog vrolijk met de kleine Robbe kwam binnengeschuifeld, mijn vrouw Sandra, is ondertussen niet meer. Volgens mijn onderzoek vermoord door de gezondheidszorg, maar ik ben geen dokter, dus ik kan dat niet zeggen. Hij heeft het er niet bepaald makkelijk mee gehad. Ondertussen heeft hij wel stil de klik gemaakt dat hij zonder mama verder moet.
Na de geboorte van Robbe volgde nog Laure. We waren toen in rechte lijn in het bouwen van onze nieuwbouwwoning en onze kinderen zijn grotendeels in onze energiebewuste laag-energie-woning in houtskelet opgegroeid. Op de buiten, met beestjes, met groen, met een lieve mama die in 2008 van borstkanker bedeeld werd. De kinderen hebben dat allemaal min of meer bewust meegemaakt. Ook haar herval in 2013 en haar geleidelijke doodsstrijd in 2014.
Ik wens het niemand toe.
Maar de wereld waarin Robbe terecht gekomen is, als 18 jarige volwassene in 2022, hoe was die nu? Wel, ik opperde de optimistische mening, bij zijn proclamatie in het 6e jaar middelbaar in het College van Menen, dat ik het met die groep jongeren wel goed zag zitten. Daar zag je toekomst in zitten. Misschien wel wat jeugdig opportunisme maar toch had ik er een heel goed gevoel bij.
Den Urbanus zegt: een optimist is een toekomstige pessimist die ze nog niet alles verteld hebben.
De oernar slaat uiteraard nagels met koppen. Maar we hoeven de jongeren die binnenkort ons pensioen gaan betalen niet te demotiveren. De boel moet blijven draaien, ook al is het maar uit ons egoïstisch eigenbehoud als toekomstige oude knar.
Want zo voel ik me soms wel.
Een zagevent.
Jaja, beroepshalve moet ik als houtbewerker heel vakkundig kunnen zagen.
Maar teveel weten is ook niet goed.
Want toen ik in 2005 schreef,dat Robbe zou opgroeien in een hypocriete wereld, zat ik er boem patat op. We hadden ondertussen het gedoe met de banken in 2008 die nog steeds niet opgelost werd, tenzij verdoofd met steeds meer QE. We hadden heel die corona kluts. Man wat een gedoe en vooral wat een manipulatie en bedrog. Blinde Madame Justitia wordt 2 blinddoeken omgebonden, dat ze wegkijkt van zoveel corruptie. En wat een bende liegende oelewappers-drugsverslaafde-vrouwenlopers zitten er daar nu toch in Brussel aan de knoppen? Vroeger, toen ik klein was, foefelden ze ook, maar de mensen wisten het zo niet of ze hadden slechts vermoedens. Nu doen de politiekers er zelfs geen moeite meer voor om te verbergen dat ze oneerlijk zijn. Dat is de nieuwe norm. De nieuwe politieke cultuur. De nieuwe orde. Toegejuicht onder de woke-vaandeldragers en hun Xanax-infuus.
De wereld is een leugenpaleis geworden en niemand maalt erom. Maakt u zich zorgen, neem nog een pilletje of een prikje. Uw muizenissen zijn zo opgelost.
Man jong, en moeten mijn medicalisch1 samentrekking van medicijnen en chemicaliën maagdelijke kinderen daarin nog hun baan vinden en opgroeien?
Laure is ondertussen 16 en knap bezig op school. Ik bleef niet alleen en Annelies kwam in mijn leven. Een moeilijk traject als nieuw-samengesteld gezin dat gezegend werd met 2 kindjes, Marius en Juline. Marius, een downertje, zoals we dat zelf noemen, die al zijn miserie heeft gehad, en wij dus ook, maar nu toch, ondanks zijn handicap, en dankzij de vele helpende handen, een goed leven tegemoet gaat. Dat hopen we vooral. En zijn één jaar jongere zusje, Juline, een guitige spring-in-het-veld.
Mijn vier kinderen zullen een groot gedeelte van de 21e eeuw beleven, als ze het geluk hebben van leven, en dat wens ik hen toe. Ik hoop dat ik er ook nog een considerabel deel van zal mogen mee beleven. Van ver of van dichtbij.
Marius zal altijd wel zorg blijven nodig hebben en zijn nut zal niet economisch berekenbaar zijn. Ik heb daar als economist niet de minste moeite mee. Het gaat om waarde, niet om geld.
En weer stel ik mij dus de vraag, hoe zal de wereld er uit zien, pakweg 20 jaar later dan nu? Mijn pubers van nu zullen dan al ongeveer 35-40 zijn, wel of niet zelf kinderen voortgebracht en de klein’ pagadders al ongeveer zelfstandig.
Zal onze wereld nog steeds hypocriet zijn? Zal de leugen zichzelf opheffen? Zal de waarheid prevaleren? Ik wens het hen zeker toe en wil er mijn steentje toe bijdragen.
We spreken mekaar nog.
References
| ↑1 | samentrekking van medicijnen en chemicaliën |
|---|