| Wij zijn een klein houtverwerkend bedrijf, aktief in de sector van het parket, hout waarop men loopt. We zijn een familiebedrijf, vader en zoon beide werkzaam, met vader die al lang op pensioen had moeten zijn maar in het werk zijn liefhebberij vindt en niet kan stoppen. Het geeft hem een lang leven dus waarom niet? We hebben nog één werkneemster in dienst. We hebben in vervlogen tijden nog 4 mensen plus in piekmomenten even veel interimkrachten nodig gehad; toen maakten we nog kaders en lijsten, een aktiviteit waar veel arbeid aan te pas kwam. Dat is nu allemaal veranderd en vandaag maken we parket. |
| Een zeven-tal jaar geleden hadden we de behoefte aan een extra arbeider. Niet alleen om parket te maken, maar ook om parket te plaatsen op locatie. We deden beroep op het deeltijds onderwijs; jongeren die het schoolgaan beu waren en vanaf 16 jaar de kans krijgen om 3 dagen in de week te gaan werken. We namen contact met het Centrum voor Deeltijds Onderwijs uit Lendelede, een school waar we in het verleden al een positieve ervaring mee hadden gehad. De begeleider kwam met een paar voorstellen waarvan de eerste kandidaat liever niet kwam werken in een fabrieksomgeving, liever op werven ging, maar ondertussen wel geen werkplaats vond. De tweede kandidaat ging van start. We zagen meteen dat het geen hoogvlieger was, maar je moet de mensen de kans geven zich te bewijzen. Dat deed hij niet. Er zat gewoon geen werkijver in die jongen. Wat hij wel kon dat was roken, met de GSM spelen, met zijn lief spelen, enz. Maar werkverstand, dat zat er niet echt in. Wat ze daar niet leren op school, dat is werken, en als je de verhalen van de leraars aanhoort, word je niet eens tussen de lijnen diets gemaakt dat een groot deel van de klas hopeloze nietsnutten zijn. De samenwerking was dan ook snel gedaan over een dispuut over niet gewerkte uren die blijkbaar dienden vergoed te worden en waarvoor de begeleider van de school ons dreigde een proces aan te doen. De sukkel. Enfin, volgende kandidaat, de jongen die bij de eerste selectie op werven wou gaan werken maar ondertussen nog steeds niets te doen had. Dat was een vrij goede werker met een ordinair tongijzer. Elk zijn meug maar ik vind het walgelijk en veel van onze klanten ook. Maar een goede werker die echter niet kon aarden in een fabriek. We waren toen in de voorbereiding van een grote werf en we konden niet op verplaatsing gaan werken. Op een morgen kwam hij doodleuk vertellen dat hij elders ging werken. Zomaar en de school steunde hem in zijn contractbreuk. Eigenlijk pleegde de school dus contractbreuk, natuurlijk kan dit allemaal zo. Enfin, we hadden genoeg van Ledelede en gingen ons licht opsteken bij het VTI in Kortrijk. Een mevrouw bezorgde ons een jongeman die wel geïnteresseerd was, welgemanierd en goed kon werken. We dachten eens iemand gevonden te hebben waar we konden op bouwen. Jammer genoeg was zijn thuissituatie minder favorabel; een geweldadige stiefvader die alcolholicus was joeg de jongen het gezin uit naar zijn broer die veraf woonde en we zagen hem niet meer terug. Jammer want deze jongen wilde wel iets van zijn leven maken. Er kwam uit dezelfde school een volgende kandidaat, een jongen uit een gescheiden gezin die door zijn moeder rotverwend was. Zijn broer had op zijn achttiende een auto gekregen van mamlief om hem dan in de prak te rijden en dan nogmaals een auto te krijgen, een minder model dan. De jongen werkte wel mee maar mama stelde zich nogal onflexibel op en wij pasten ons aan. Zo gaat dat de dag van vandaag. Na het werk moest hij nog gaan fitnessen, opmerkelijk, want bij ons krijg je tijdens het werk al je fitness: vijf tot tien ton hout per dag door je handen laten gaan is geen uitzondering, dus veel fitness heb ik ‘s avonds niet meer nodig. Ik moet ook geen chicks meer gaan versieren trouwens. Toen meneer op een dag geen zin had om te werken veinsde hij dat hij ziet was en liet mama hem ophalen om dan prompt naar school te rijden met een hele vertellinge. Ik kreeg erna een beschuldigend telefoontje van de school waarin ik beticht werd de jongeman geslagen te hebben, waarschijnlijk wilde fantasie van de moeder, dus voor mij had de mevrouw van het VTI ook afgedaan: ook in het VTI waren het dus oplichters. Omdat we gigantisch veel werk hadden, lieten we toch nog eens iemand van Ledelede komen. Een eigenlijk vrij intelligente jongeman die telkens weer een trap gezakt was en zo in het deeltijds onderwijs was beland. Het laagste der niveau’s in het school-afvallings-systeem. In heb begin verliep de samenwerking nogal stroef, de jongeman was allesbehalve gewend om te werken en stond tijdens de werktijd te bellen, gebruikte een computer in de werkplaats om te surfen (nota bene een pc die onze oven bestuurt) en reed zonder toestemming met de heftruck, die hij trouwens beschadigd heeft (op onze kosten te herstellen volgens de school). Maar op een dag verbeterde de werklust en dachten we er toch iets te kunnen van maken. Tot we gewaar werden dat er geld uit de kassa verdween. We zetten in samenwerking met de politie van Kortrijk een val op en de jongeman werd op heterdaad betrapt met 100 gestolen euro’s en afgevoerd. Na radbraking op het hoofdkwartier bleek het te gaan over meerdere honderden euro’s die hij dan in tranen kwam teruggeven in gezelschap van een wenende en wanhopige moeder. Het meest frappante is dat we omtrent dit geval nooit iets gehoord hebben van de school, geen telefoontje, geen brief, geen verontschuldigingen, niets. Als dat de manier van werken is, dan verbaast het me niets dat de leerlingen ook maar zo’n moreel besef hebben. Exit deeltijds onderwijs. We vroegen een werkkracht bij de VDAB en na een aantal werkloze interims die werkschuw waren (bij ons moet er echt gewerkt worden, niet gelanterfant, niet hielendraaien, noeste pure arbeid waar je ‘s avonds moe van bent), vonden we een jongeman die we konden opleiden in een IBO statuut. Een struise slanke jongen die wel iets kon dragen, dachten we. Maar groot was de ontgoocheling. Zelfs na twee jaar, bleek hij niet in staat spierkracht te demonstreren; hij was niet in staat een vijs in te draaien. Bovendien werkte hij slechts aan halve snelheid en had hij een communicatief gebrek, inclusief brommen tegen de klanten. We hebben hem veel te lang in dienst gehouden omdat we dachten er nog iets van te kunnen maken en omdat we eigenlijk veel te goed zijn. Ik had in het najaar van 2007 een telefoon gekregen dat ze in een werf in Koeweit te veel scheve plankjes hadden die hij had gezaagd, en nadat hij op een morgen allemaal verkeerde stukken had gezaagd (te lang) om ze dan in de namiddag opnieuw te zagen en ze allemaal te kort te zagen, hebben we hem zijn C4 gegeven. Het heeft ons 4000 euro gekost aan allerhande oplichting van staat, vakbonden en werknemers. We hadden hem binnen zijn proefperiode moeten laten gaan, maar we geloven nog teveel in de goedheid van de mensen. We waren naiëf. We hebben er dan nog een paar van de interim gehad die vanalles van ingebeelde ziektes hadden en/of niet opdaagden, hoewel sommigen echt wel in de penarie zaten, en dan heeft mijn vader weer de draad opgepikt en mij weer beginnen helpen in de werkplaats. Mijn vader was toen bijna 80 en hij kon nog altijd harder werken dan de aan ons gedemonstreerde mislukte jeugd. Ik ben gestopt met buitenwerk en besteed dat nu uit aan zelfstandige onderaannemers die hun werk met hart en ziel doen. Omdat mijn vader ondanks zijn goede conditie toch wel oud aan het worden is, hebben we vorig jaar beslist te automatiseren. Eerst met een automatische zaagmachine, die supersnel en heel accuraat plankjes zaagt (1000 per uur), en dit jaar met een automatisatie aan onze schaafmachine, waardoor ik alleen parket kan schaven. Ook na 16u30 en op zaterdag. Ondertussen is het weer heel druk, de voorjaarsdrukte, en verbaas ik er mij over hoeveel kubieke meter hout ik er elke week met mijn machinerie doorsjees. Alleen en dus zonder extra werkkracht. We hebben alleen nog de mevrouw in dienst waar we overigens heel tevreden over zijn. Vind ik dit erg? Ja, heel erg. Heel erg. |