We hebben al CBDC’s

Wie een beetje uit zijn ogen heeft zitten kijken, heeft vandaag al van CBDC’s gehoord. Voluit Central Bank Digital Currency¹ https://home.solari.com/richard-werner-on-cbdcs-how-they-prepare-you-to-be-their-slave/. Het is een soort geld, net als het andere geld, uitgegeven door de centrale banken met het angeltje van controle. Elke betaling met CBDC passeert via een computer van een regulerende instantie, die de transactie registreert en mogelijks ook manipuleert.

Zo kan bij het verhandelen van CBDC’s automatisch een handling fee aangerekend worden, zoals nu al gebeurt bij heel wat elektronische geld-transacties. Zo kunnen sommige betalingen geblokkeerd worden. Zoals nu gebeurt met SWIFT en Rusland. Maar eventueel ook dat een minderjarige geen alcoholhoudende dranken kan kopen.

Er worden een aantal doemscenario’s opgehaald, alsof men zomaar uw aankoopgedrag zou kunnen limiteren, zoals een limiet op het aankopen van vliegtickets, brandstof voor wagen of huis of ander niet noodzakelijk geachte spullen. Je kunt dat allemaal een samenzwering vinden, maar verdorie, er doen een aantal rare gedachtestromen de ronde. And I would not take anything for granted.

We kennen in België al heel lang die maaltijdcheques, ze werden midden de jaren ‘60 van vorige eeuw ingevoerd om bedrijven die geen kantine hadden, de mogelijkheid te geven hun werknemers een dagelijks middagmaal te betalen, buiten het almaar driester belast loonpakket. De administratieve vereenvoudiging van Van Quickenborne bracht de maaltijdcheque in 2011 pas digitaal en ondertussen zijn de cheques enkel nog digitaal, met de kaart, verhandelbaar.

De waarde van de maaltijdcheque bedraagt 8 euro, is 1 jaar geldig en wordt beperkt tot 1 per gewerkte dag. Dat brengt het maximaal aantal maaltijdcheques op een ruime 200 per jaar. Ze kunnen in diverse horeca maar ook in supermarkten als betaalmiddel gebruikt worden. Op vandaag is de maaltijdcheque een fiscaal gunstig deel van het loon geworden waar u enkel voedsel kunt mee kopen.

Ondertussen zocht men in het schoonmaakcircuit naar een oplossing voor het vele zwartwerk zonder sociaal statuut. De oplossing daarvoor kwam in de vorm van de dienstencheque. Per uur is een cheque verschuldigd, waarde 9 euro en fiscaal aftrekbaar tot een bepaalde hoeveelheid, 174 stuks. Als gezin kunt u maximaal 1000 cheques per jaar bestellen, de cheques boven de 800 stuks kosten 10 euro. De dienstencheque is beperkt geldig, 1 jaar en is enkel een betaalmiddel voor huishoudelijk poetswerk, strijkdiensten, boodschappen en vervoer van mindervaliden.

Daarnaast hebben we ook nog de ecocheque, die vergelijkbaar is met de maaltijdcheque en waar u uitsluitend ecologische producten kunt mee kopen zoals spaarlampen, zonnepanelen. Die beperking bleek weinig realistisch waardoor de ecocheques een stille dood stierven en opgenomen werden onder het stelsel van de maaltijdcheques. Iedereen moet nu eenmaal eten.

Al deze cheques betekenen voor de bedrijven extra rompslomp, want er is een zekere administratieve overhead; de cheques moeten worden besteld bij een uitgever zoals Sodexho, die daarvoor een handling fee aanrekent. Het gebruik van de cheques wordt beperkt voor de aankoop van bepaalde goederen of diensten, hun gebruik is in tijd beperkt én is beperkt tot geregistreerde en gesuperviseerde ondernemingen. Wat we nog niet gezien hebben, dat zijn cheques die plots onbruikbaar werden omwille van ‘andere’ redenen. Maar dat is uiteraard, met de in zwang zijnde elektronische varianten ervan, zonder meer mogelijk.

De maaltijd- en dienstencheque is dus een CBDC.

Maar er is een kanttekening. Waar kunt u nu nog voor 8 euro buitenshuis eten? Dat wordt zoeken, of honger lijden. Eenzelfde fenomeen speelt zich af bij de dienstencheques; de meeste dienstenverstrekkers rekenen dan ook één of meerdere euro’s extra aan per werkuur, omdat de prijs van de dienstencheque de evolutie van de lonen niet heeft gevolgd. Een probleem dat zich al stelde voor de inflatie en loonindexeringen van 2022 en zich dus de komende maanden nog acuter zal stellen. Deze prijszetting van overheidswege is vergelijkbaar met hetgeen we in de communistische USSR zagen. Daar werden prijzen door bureaucraten bepaald² Je kunt staalhard bewijzen dat de planeconomie geen vraag-en-aanbod prijsvorming heeft en elke prijsstelling er louter met het natte vingertje kon gebeuren. https://mises.org/library/economic-calculation-socialist-commonwealth. Het gevolg waren tekorten op de aanbodzijde, want de productiekosten werden niet meer vergoed³ In de USSR werden de lonen verhoogd om de mensen de illusie van welvaart te geven, maar ze konden hun loon verre van volledig besteden; er was schaarste. Ze belegden het overschot dan maar in staatsobligaties die de staatsschuld financierden waarmee de loonsverhogingen werden betaald. Broekzak-vestzak illusatorische loonpolitiek. We hebben momenteel ook een enorme staatsschuld, meer dan 500 miljard, traditioneel voor een aanzienlijk deel door het volk gefinancierd. Alleen is die schuld niet eenduidig ten voordele van dat volk uitgegeven.. Tiens, juist hetzelfde wat we nu zien bij de dienstencheque-bedrijven.

Op die manier worden er op geniepige wijze allerhande totalitaire systeempjes proefgedraaid, gebaseerd op gefaalde systemen, die de meeste onder ons niet eens kenden of al vergeten zijn.

Zei iemand samenzwering?